172 روز

بعضی وقتا هیچ حرفی برای گفتن نداریم ولی لازم یا دوست داریم که

حتما حرف بزنیم

اینجور اوقات اگر حرفی زده بشه،قطعا یا به خودمون گند زدیم یا به دیگران

مطمئن نیستم همه اینجوری باشن ولی من و خانواده ام شدیدا به این درد مبتلاییم :/

یه چیزی که خیلی اذیتم می کنه،اینه که متوجه همه یا اکثر اشتباهاتی که می کنم هستم

هم در گفتار هم رفتار هم اندیشه

نمیدونم بقیه چه جوری ان ،خیلی هم نباید مهم باشه که بقیه چجوری هستن

ولی فهمیدن و دونستن همه ی اشتباهاتت و قبول کردنش که چقدر تعدادشون

داره زیاد میشه واقعا عذابه،اونم وقتی که هیچ کاری برای اصلاح اون اشتباهات انجام نمیدی

و صرفا فقط بهش فکر می کنی.

همه چیز را به خوبی درک می کنم

و این بالاخره مرا خواهد کشت.

96 هم مبارک !

174 روز...