186 روز

بالاخره بعد از مصاحبه های متعددی که رفتم تو یکیش قبول شدم

و فردا میرم که مدارکم رو برای استخدام تحویل بدم

هر چند خیلی شک دارم و خیلی خوشحال نیستم چون کارم مربوط به رشته م نیست

ولی نمیتونم بیشتر از این بیکار بمونم

ممکن به بیکاری عادت کنم و آینده ای که رویاشو دارم فراموش کنم

ولی یه خوبی که داره برای چند ساعت تو خونه نیستم

و بعدها به بهانه ی خستگی میتونم مهمونی هارو بپیچونم

چی بهتر از این؟!

البته انقدر هم کوته فکر نیستم فقط حوصله فلسفی کردن مسائل رو ندارم

با این حال فکر میکردم بعد از این همه شکستی که تو مصاحبه ها خوردم

با قبول شدنم تو یکیشون حداقل از خوشحالی برقصم

ولی چون تو تاکسی بودم تنها عکس العملم زیبا دیدن همه چیز توی شهر

و به به گفتن به هرچه که میدیدم بود... .

174 روز...